Oyun; temel özellikleri bakımından keyif verici, problem çözme becerisini geliştiren, yaratıcılığı ve merak duygusunu içeriğinde barındıran bir süreç olarak tanımlanmıştır.
Oyun, çocuğun yaratıcılığını ön plana çıkarabileceği özgür bir alandır ve çocuklar için olumlu birçok katkı sunmaktadır. Çocuğun gelişiminde fiziksel, bilişsel, sosyal ve duygusal olmak üzere bütünsel bir etkiye sahiptir. Çocukları anlamanın ve onlarla sağlıklı iletişim kurmanın en iyi yollarından biri oyundur. Çünkü oyun çocuğun dilidir, yetişkinler için konuşma ne ise çocuklar için de oyun aynı şeydir. Çocuklar duygu, düşünce ve ihtiyaçlarını oyun aracılığı ile iletebilmektedirler.
Çocuk psikoterapisi alanında en etkili yöntemin oyun terapisi olduğu bilinmektedir. Oyun terapisi yaklaşımları, çocukların problem çözme becerilerini arttırır, travmatik deneyimlerden kaynaklı endişe ve korkularını hafifletmeyi amaçlamakla birlikte gelişimsel birçok probleme iyileştirici katkı sağlar. Bu yaklaşımların çeşitli çocukluk çağı pisko patolojileri üzerinde birçok iyileştirici etkisi bulunmaktadır.
Oyun terapisi yaklaşımlarının temel prensibi ve bakış açısı, her çocuğun zihninde kendini gerçekleştirmeye yönelik güç ve büyük bir kaynak bulunduğu yönündedir. Çocuğun zihnindeki bu kaynak olgunlaşmaya ve gelişmeye ihtiyaç duymaktadır. Oyun terapi sürecinde çocuğun özgür bir alanda hareket etmesi sağlanarak bu gelişim ve olgunlaşma düzeyinin arttığı anlaşılmaktadır.
Oyun terapisi yaklaşımları terapistin rolü ve yaklaşımı açısından yönlendirilmiş ve yönlendirilmemiş oyun terapileri olarak ikiye ayrılmaktadır. Yönlendirilmemiş oyun terapisinde; çocuk, kendini ifade etmek için aracı olacak oyuncakları ve oyunu kendi seçer ve terapist çocuğa eşlik eder. Yönlendirilmiş oyun terapisinde; terapist çocuğun iç dünyasını dışa vurması için, terapiyi yönlendirir ve zaman zaman öğretici stratejiler kullanabilir.
Oyun terapisi sürecinde çalışılabilecek konular arasında; aile hayatında yaşanan değişimler (boşanma gibi), kayıp, yas ve travma, kaygı bozuklukları, uyku bozuklukları, davranış problemleri, alt ıslatma, dışkı kaçırma, parmak emme, depresyon, öğrenme güçlüğü, kardeş kıskançlığı, beslenme bozuklukları, konuşma bozuklukları, dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu yer almaktadır.
KAYNAKÇA
Axline, V. (1981). Play therapy. New York: The Ballantine Publishing Group.
Landreth, G. ve Bratton, S., (1999). Play Therapy" ED430172.
McMahon, L. (1992). The handbook of play therapy. London: Routledge
VanFleet R, Sywulak A, Caparosa C (2018) Çocuk Merkezli Oyun Terapisi (Çeviri Ed. HU Kural). İstanbul, Apamer Psikoloji.
Winnicott, D.W. (1971). Play and Reality, London, Routledge.